გომარ ჯანდიერი 40 წელია, იოგაში ვარჯიშობს. იოგას ხელოვნებამ ჯერ კიდევ მაშინ გაიტაცა, როცა საბჭოთა კავშირი ასეთ ვარჯიშებს კრძალავდა… ბატონი გომარი თითქმის 70 წლის გახლავთ და იოგათი დაინტერესებულ ადამიანებს ახლაც აქტიურად ავარჯიშებს…

– ფიზკულტურის ინსტიტუტში 1972 წელს ჩავაბარე, სადაც ვისწავლე სამკურნალო ფიზკულტურა, მასაჟი, ფიზიოლოგია, ფსიქოლოგია, ანატომია და ჭიდაობის სპეციალისტიც გახლდით. ათლეტიზმსა და იოგაშიც ვვარჯიშობდი. ჩემზე ასაკით უფროსი დეიდაშვილი მყავდა, კონსერვატორიის პროფესორი, ძალიან განათლებული კაცი. იოგას შესახებ ლიტერატურა პირველად მან მომცა. იმ დროს “კაგებე” ასეთ ვარჯიშებს კრძალავდა.
– რატომ?
– ვინც იოგას ვარჯიშებს მოჰკიდა ხელი, ღმერთის უფრო მეტად იწამა. მერე, როცა საბჭოთა კავშირი ცოტათი შეირყა, კომუნისტური წყობის ბოლო წლებში, იოგა უკვე ნელ-ნელა გამოაშკარავდა და აქაც დაიწერა წიგნები, ბროშურები… წინათ, წიგნებს მოსკოვიდან ვაგზავნინებდით, ინგლისური ენიდან ვათარგმნინებდით (სპეციალური თარჯიმანი გვყავდა, ვინც მედიცინაც იცოდა და იოგას ტექნიკური ენაც), ვბეჭდავდით… მაშინ ქსეროქსი არ იყო. სპეციალური დანადგარით ბეჭდავდნენ, რომელიც “ცეკას” გამომცემლობაში და ასევე, მეტალურგიულ ქარხანაში იყო. ჰოდა, ჩუმ-ჩუმად, რაღაცებს ქარხანაშიც ვბეჭდავდით და ამ ყველაფერში გვარიანი თანხა გვეხარჯებოდა.
– იოგათი ასე ძალიან რატომ დაინტერესდით?
– იმ დროს სამედიცინო ინსტიტუტში ვერ ჩავაბარებდი. ამისათვის ფრიადოსანი უნდა ვყოფილიყავი და ყველა საგანში ძალიან კარგად მოვმზადებულიყავი. მოკლედ, სამედიცინო ინსტიტუტში ჩასაბარებლად დიდი წეწვა-გლეჯა იყო. სიმართლე გითხრათ, ნაკლებადაც მიზიდავდა – უფრო მეტად ვარჯიშით მკურნალობის მეთოდები მაინტერესებდა. მაგალითად, დეიდაშვილის მიერ მოწოდებულ ჟურნალ “ინდოეთში” ეწერა, რომ იოგათი ისეთი დაავადებების განკურნება შეიძლებოდა, რომლებიც მაშინ ჩვენთან უკურნებლად მიიჩნეოდა (ვენერიული დაავადებები, ტუბერკულოზი…). ჩვენთვის ეს საკვირველი იყო, მაგრამ იმ დროს ევროპაში იოგას სკოლებიც იყო და ინსტიტუტებიც. როცა “კაგებემ” იოგას დევნას თავი დაანება, უკვე კოოპერატივებიც გაიხსნა. კომუნისტური წყობის დროს, იოგას ხელოვნებას მე და ჩემი და მივდევდით. 10 წელი ჩემით ვვარჯიშობდი, შემდეგ მასწავლებელიც – აბრიგ ფხალაძე მყავდა. რაც 10 წელიწადში თავად ვისწავლე, იმდენი ცოდნა ამ კაცმა ერთ წელიწადში შემძინა. თვითნასწავლობისას ბევრი შეცდომა მქონდა… იმ პერიოდში ბევრი სამსახური დაიხურა. ისევ ვარჩიე, იოგას ხელოვნებას გავყოლოდი: მე და ჩემმა დამ იოგას სავარჯიშო კოოპერატივი გავხსენით. მანამდე, უბრალოდ, ბევრ ახლობელს შინ ვმკურნალობდი. მაგალითად, ნეფრიტით დაავადებული 12 წლის ბიჭი აბსოლუტურად გამოვაჯანმრთელე. მერე კიდევ სხვა მოვიდა, კიდევ – სხვა და ა.შ. მეგობარმა ახალგაზრდა ბიჭი მომიყვანა, რომელიც სასიკვდილოდ ავად იყო. იმ ბიჭმა დიდი ნებისყოფა გამოიჩინა და 7-8 თვეში თავი განიკურნა.
– რა სჭირდა და როგორ განიკურნა?
– ნარკოტიკს მოიხმარდა. 20-21 წლისა ჯარში არ მიჰყავდათ, რადგან ტუბერკულოზი სჭირდა, რომელიც თირკმელებზე იყო გადასული, იქიდან კი სასქესო ორგანოებზე. ისეთ მძიმე სიტუაციაში იყო, რომ როგორც ამბობენ, “სამი ჯვარი” ჰქონდა. ამ ბიჭმა ძალიან მოინდომა: დილით, 5-ის ნახევარზე დგებოდა და ვარჯიშობდა, შემდეგ სამსახურში, რაიონში მიდიოდა. ერთხელ 1-2 კვირით დაიკარგა. თურმე, საავადმყოფოში გამოკვლევებისთვის დაუწვენიათ. იქიდან თვალებგაბრწყინებული დაბრუნდა. მეუბნებოდა, – ექიმებმა მითხრეს, ისეთი სისხლი გაქვს, როგორიც თოთო ბავშვსო.
– იოგაში ვარჯიშის მსურველები ძირითადად, მკურნალობის მიზნით მოდიოდნენ?
– ისედაც მოდიოდნენ, მაგრამ ძირითადად – გაჭირვებულები. ადამიანები იოგას ნაკლებად მისდევენ, რადგან ამას კვების რეჟიმის დაცვა სჭირდება. საერთოდ, ძნელი საქმეა. ყველას უნდა, იოგაში ივარჯიშოს, მაგრამ მერე, როცა ხვდებიან, რომ კვების რეჟიმიც უნდა დაიცვან, ყოყმანობენ. წინათ ურეჟიმოდ, როცა სურდათ, მაშინ იკვებებოდნენ და რაც სურდათ, იმას მიირთმევდნენ, იოგათი დაკავების შემდეგ კი – დილით აუცილებლად უნდა ივარჯიშონ, მერე იკვებონ… მაქსიმუმ, საღამოს 7 საათის შემდეგ არ უნდა ივახშმონ, რათა კარგად დაიძინონ. თუკი ადამიანი გვიან საღამოს ივახშმებს, დილით ისე ვეღარ ივარჯიშებს, როგორც საჭიროა. მოკლედ, რეჟიმში ჩაჯდომაა რთული, მაგრამ თუ რეჟიმს მიეჩვია, მერე ასე ცხოვრება სასიამოვნოც კია. მაგალითად, ჩემმა მასწავლებელმა მითხრა: სადილის წინ აუცილებლად, ბოსტნეულის სალათი უნდა მიირთვა. ბოსტნეული სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან ყველა კომპონენტს შეიცავს. ბევრს ამის ჭამა უჭირს, მაგრამ როცა მიეჩვევა, თავს ვეღარ ანებებსო.
– კიდევ, როგორი საკვების მი­ღებაა აუცილებელი, როცა ადამიანი იოგათია დაკავებული?
– ფაქტობრივად, ვინც იოგას მისდევს, ბოლოს ვეგეტარიანელი ხდება, მაგრამ მე ასე არ ვარ. როცა იოგას ვსწავლობდი, მიუხედავად იმისა, რომ ფიზიკურად ძლიერი, გამძლე გახლდით, წელიწადში ორჯერ ავად მაინც ვხდებოდი – ანგინა მემართებოდა. გეტყვით, ეს რისი ბრალი იყო: ბევრ ხორცს ვჭამდი, რადგან მეუბნებოდნენ, – როცა ჭიდაობ და გინდა, ჯანზე იყო, ხორცი უნდა ჭამოო. “არცოდნა არცოდვაა”: ჩემს მასწავლებელს როგორც ასწავლეს და როგორც იცოდა, მეც ისე მასწავლიდა. საერთოდ, მისი ძალიან მადლიერი ვარ. ჭიდაობის გარდა, ბევრი ღირებული რამ მასწავლა… მოკლედ, ხორცი რომ არ მეჭამა, ავად არ გავხდებოდი. იოგას შესახებ არსებულ წიგნებშიც წერია: ვინმე ნაცნობი გეყოლებათ, ვინც ხორცს არ ჭამს. ისინი ავად იშვიათად ხდებიანო. სხვისი მაგალითი რად მინდოდა? ჩემი ვეგეტარიანელი ძმა გვერდით მყავდა, რომელიც აქტიურად არ ვარჯიშობდა, მაგრამ მისი ავადმყოფობა არ მინახავს, მე კი ავად ვხდებოდი, მიუხედავად იმისა, რომ კუნთები “მეყარა”. ახლა ვცდილობ, ნაკლები ხორცი ვჭამო. საქონლის, ფრინველის, თევზის ჭამა შეიძლება – ნაკლებად ტოქსიკურია, ვიდრე ცხვრის ან ღორის ხორცი.
– ექიმები კი ამტკიცებენ, რომ ორგანიზმის “შენებისთვის” ხორცი აუცილებელია.
– დედამიწაზე ყველაზე დიდი ცხოველი – სპილო მხოლოდ მცენარეებით იკვებება. მაგალითად, ჩემი ოჯახის ახლობელი ქალი ანემიით ავად გახდა – ხანგრძლივი სისხლდენები აწუხებდა. “რკინის ნემსი” იმდენი ჰქონდა გაკეთებული, მეტი აღარ შეიძლებოდა, მაგრამ არ უშველა. შემდეგ, თვე-ნახევარი ჩვენთან ცხოვრობდა – ერთად ვჭამდით, ვსვამდით, ვვარჯიშობდით. მერე, ანალიზი რომ გაიკეთა, ჰემოგლობინი უმაღლეს დონეზე ჰქონდა. არ დაიჯერა და ანალიზი ხელმეორედაც გაიკეთა (იღიმის). მძიმე დიაგნოზის შემდეგ, მისი ასეთი სწრაფი გამოკეთება ყველას უკვირდა. როცა შეიტყვეს, რთული სიტუაციიდან იოგას ვარჯიშებითა და კვების რეჟიმით გამოვიყვანეთ, მკითხეს: თევზის და საქონლის მჭლე ხორცს აჭმევდითო? სინამდვილეში, ხორცის მიღება საერთოდ ავუკრძალე. ხორცეულს მხოლოდ მძიმე დაავადებების დროს ვკრძალავთ, რათა ავადმყოფი უფრო მალე გამოჯანმრთელდეს. მაგალითად, სახსრების დაავადების დროს, ექიმები პაციენტს ხრტილოვანი ხორცეულის მიღებას უნიშნავენ, მაგრამ თუკი პაციენტი ასეთ საკვებს არ მიიღებს და ბოსტნეულს შეჭამს, უფრო მალე გამოჯანმრთელდება.
– თქვენი ცხოვრების რეჟიმი როგორია?
– დილით ადრე ვდგები, ხილის ან ბოსტნეულის წვენს ვსვამ ან ხილს ვჭამ, ან კიდევ, რძის ნაწარმს გეახლებით და დარბაზში მოვდივარ. სადილს 12-ზე ან პირველის ნახევარზე მივირთმევ. სადილი შემწვარ-მოხრაკული საკვებისგან ნაკლებად უნდა შედგებოდეს. ფაქტობრივად, ასეთ საჭმელს და ასევე, მარილიანს თუ შაქრიანს ვკრძალავთ. მარილი და შაქარი სისხლძარღვთა სისტემას აზიანებს. მარილს იმ ბოსტნეულიდან ვიღებთ, რომელსაც სადილის წინ გეახლებით. ნატრიუმის ქლორიდი ძალიან ძლიერი საწამლავია – დიდი ხანია, მას ევროპაში “თეთრ სიკვდილს” უწოდებენ… საღამოს 7 საათზე მსუბუქ საკვებს თუ მიირთევთ (თაფლიანი ჩაი, ხილი, ბოსტნეული…), შეგიძლიათ, საათ-ნახევრის შემდეგ ივარჯიშოთ.
– ნოყიერი ვახშმიდან საათ-ნახევრის მერე, იმავე ტიპის ვარჯიშის შესრულება სხეულს აზიანებს?
– ადამიანმა მხოლოდ სწორი კვების რეჟიმი რომ დაიცვას, ნებისმიერი დაავადებისგან განკურნებას შეძლებს, მაგრამ თუ ის იოგას ვარჯიშებს ასრულებს და იმავდროულად, კვების რეჟიმს არ იცავს, ეს მის ორგანიზმზე დამანგრევლად მოქმედებს – შესაძლოა, რაც არ სჭირს, ისიც დაემართოს.
– როგორ აკონტროლებთ, რომ მოსწავლეებმა კვების რეჟიმი დაიცვან?
– სასწორით. თუ ადამიანი კვების რეჟიმს ზუსტად იცავს, მას დღეგამოშვებით 2-3 კილო აკლდება. ხშირად ადამიანს საჭიროზე ნაკლები წონა ჰქონია. კვების რეჟიმის დაცვითა და ვარჯიშით, ადამიანი ჯანსაღდება და წონაც ემატება. მაგალითად, ჩვენთან სავარჯიშოდ ექიმი ქალბატონი დადიოდა. მან თავისი ქალიშვილი მომიყვანა, რომელიც ძალიან გამხდარი იყო. მალე 7 კილო მოიმატა და იმ წელსვე გათხოვდა… საერთოდ, წონაში დაკლება უფრო იოლია, ვიდრე მომატება.
– აღნიშნეთ, იოგათი დაინტერესებისას ადამიანები უფრო ღვთისნიერები ხდებიანო. არადა, ზოგი ამბობს, იოგა ქრისტიანულ რელიგიას ეწინააღმდეგებაო…
– არავითარ შემთხვევაში არ ეწინააღმდეგება. ხატებს ხომ ხედავთ? ყველა მათგანი მოძღვრებმა მაჩუქეს. ზოგი მოძღვარი (მათი მეუღლეებიც) ჩემთან ვარჯიშობდა და ზოგი ახლაც ვარჯიშობს. დღესდღეობით, ზოგ მოძღვარს მრევლის მონად ქცევა უნდა. ყოფილა შემთხვევა, როცა ერთსა და იმავე მოძღვარს დამთმობი ბუნების ადამიანისთვის იოგაში ვარჯიში აუკრძალავს, ხოლო ისეთი ადამიანისთვის, ვინც შეეკამათებოდა და საღად აზროვნებდა, არაფერი უთქვამს. ჰათჰა იოგას ვარჯიშები ილია მეორესაც ნაკურთხი აქვს. ეს ისეთი ვარჯიშებია, რომლებიც ძირითადად, ჯანმრთელობას უკავშირდება. მედიტაცია არის განჭვრეტა: ვწვებით, ვდუნდებით და ჩვენს სხეულს განვჭვრეტთ. ყურადღება გადაგვაქვს ხელზე, ფეხზე, მთელ სხეულზე… როცა ადამიანი დუნდება, სისხლძარღვები ფართოვდება და ადამიანი დიდი სასიცოცხლო ენერგით იმუხტება. მაგალითად, 10-წუთიანი მოდუნება 2-3-საათიან ძილს უდრის.
– დაოჯახებული ბრძანდებით?
– დიახ. სამწუხაროდ, ცოლი ძალიან გვიან შევირთე. ჩემი ბიჭი ცოტათი პუტკუნაა. იოგაში ყველანი ვვარჯიშობთ, მაგრამ კვების რეჟიმის დაცვას შვილს ვერ ვაძალებ. თუმცა, ბოსტნეულის სალათებს ყოველდღე ჭამს. მეუღლე დილაობით შინ ვარჯიშობს, მერე კი ბავშვს სკოლაში უშვებს. საღამოობით ყველანი ერთად ვვარჯიშობთ…

თავდაპირველად, ფოჩხუების კარის მეზობლად მცხოვრებ ბესიკ სულაშვილს ვესაუბრე:
– ათეისტი ვარ და ყველაფერს არასერიოზულად ვიღებდი, მაგრამ ამ ბოლო დროს, აზრი შევიცვალე: კარის მეზობლად მცხოვრებ ოჯახში ზებუნებრივი მოვლენები ხდებოდა: ვერავინ არკვევდა, ხანძარი რის გამო ჩნდებოდა. ჩემმა ქალიშვილმა მითხრა, – თავად ვარ მომსწრე, როცა იქ რაღაც-რაღაცები თავისით იწვებოდა, ნივთებს ცეცხლი ეკიდებოდა, განსაკუთრებით – ფარდებს, “საროჩკებს”, კაბებსო… ოჯახის წევრები ცეცხლს თვითონ აქრობდნენ. მე იმ ფაქტს შევესწარი, რომ კარის მეზობლებმა ნივთები (ფუთებით) გარეთ გამოყარეს. ოთახში არ შევსულვარ. სასაცილოდ მომეჩვენა. ვიფიქრე, – ნაპერწკალი გადავიდა ან რაღაც მსგავსი მოხდა-მეთქი… არ მჯერდა, რასაც ყველა ლაპარაკობდა. ჩემი ოჯახის წევრები შეშინებულები იყვნენ. როგორც გითხარით, ჩემი შვილი მომიყვა, რომ თავად ხედავდა, ნივთებს ცეცხლი როგორ ეკიდებოდა…

– თქვენი შვილი ახლა სად არის?
– შეშინებულია და ჩვენს მეორე სახლში გადავიყვანე. ორსულად არის. თან, აქაურობა გამურულია, დამწვრის სუნი დგას…

– “მისტიკური” ბინის წინ ცხოვრობთ. ბოლო ხანძრის შემდეგ, რაიმე უცნაურობა არ შეგინიშნავთ?

– ყოველ ღამეს აქ, ჩემს ბინაში ვათენებ. არავითარი უცნაურობა არ შემინიშნავს. ჩემს კარის მეზობლებს 11 წლის ბავშვი ჰყავთ, რომელიც თურმე ამბობდა, – მწვანე, ადამიანის მსგავსი რქებიანი დადის და რასაც შეეხება, ყველაფერი იწვებაო. რამდენად მართალია, ვერ გეტყვი. ამის შესახებ ჩემმა შვილიშვილმა მითხრა. თურმე, კარის მეზობლის ბავშვი ლაპარაკობდა…

თამარ შანიძე, მეზობელი:
– გვერდით სადარბაზოში ვცხოვრობ. ფოჩხუების ბინაში ცეცხლი უკვე 3-ჯერ გაჩნდა. პირველად ბავშვი ამბობდა, – მაგიდიდან და კარადიდან ჭურჭელი ცვივა და მწვანე პატარა კაცი მელანდებაო. დედა არ უჯერებდა – ბავშვის ფანტაზიის ნაყოფი ეგონა. თავდაპირველად, ცეცხლი ბალიშს, უჯრას, ოთახებს უჩნდებოდა. ბოლოს უკვე ბევრი რამ დაიწვა, ოღონდ – ხატების ოთახს ცეცხლი არ გასჩენია. მერე ადგნენ და საცხოვრებლად მადონას დედასთან გადავიდნენ. თურმე, იქაც ბავშვს დღეს ფეხსა და ხელებზე ცეცხლი წაჰკიდებია.

– ბავშვი საავადმყოფოშია?
– არა, ოჯახის წევრები სახლში ყოფილან და ცეცხლი მომენტალურად ჩაუქრიათ.

– ხატები სხვა ოთახებშიც არ დააბრძანეს?
– როგორ არა! ხატის დასვენებაც სცადეს, მაგრამ რა ვიცი, ჯერჯერობით, მხოლოდ ის ოთახი არ დამწვარა, სადაც ბევრი ხატია… წინათ, ბავშვს “ამოუცნობი” არ ერჩოდა, ახლა მასაც ერჩის. გუშინ ღამით კი, მადონას მშობლების სახლში, სადაც ცოლ-ქმარ ფოჩხუებს ეძინათ, ფარდა 3 ადგილას ამომწვარა…

– უცნაურ ხანძარს რას მიაწერთ?
– ზოგი ამბობს, – “დამავოიაო”. რაღაც ამოუხსნელი მოვლენები ხდება. მამაოებიც ჰყავდათ მოყვანილი, რომლებმაც თქვეს, – ამის ახსნა ჩვენს ძალებს აღემატებაო. ბედს მინდობილები ვართ.

– ფოჩხუების ოჯახის შესახებ რა იცით?
– ინგლისში სწავლობდნენ, მუშაობდნენ. შემდეგ საქართველოში ჩამოვიდნენ. ერთ-ერთ უცხოურ კომპანიაში, კარგ თანამდებობაზე მუშაობენ. 5-6 წელია, რაც ეს ბინა შეიძინეს…

ფოჩხუების საცხოვრებელ კორპუსს უამრავი დამთვალიერებელი ჰყავს: ამოუცნობი მიზეზით დამწვარ ბინას ზოგი ეზოდან უყურებს, ზოგი ზემოთ, მეოთხე სართულზე ასვლასაც ბედავს, სადაც გამურულ-დალუქული კარი ხვდებათ. ხანძრის გამომწვევ მიზეზთან დაკავშირებით, ახალ-ახალი ვერსიები არ წყდება. ეზოში, შუახნის ქალბატონმა აღნიშნა, – ხალხი ლაპარაკობს, რომ ფოჩხუები ბინაში რაღაც ქიმიურ ფხვნილს თავად ყრიან, რადგან ისევ ინგლისში დაბრუნება (?) სურთო… 

საუბარში მაშინვე მეზობლები ჩაერივნენ:
– სისულელეა! ჭორიკნების მოგონილია! უცხოეთში წასვლა ისედაც შეუძლიათ… ფოჩხუები გამწარებულები არიან, მთელი ნაშრომი დაეწვათ!
– უცხოეთში რატომ უნდა წავიდნენ, როცა დიდი ჯამაგირი აქვთ? ორივეს კარგი სამსახური აქვს: ცოლი “შერატონ მეტეხის” მენეჯერია, ქმარი – საბაჟოზე მუშაობს. ხალხი სისულელეს წამოროშავს ხოლმე!
– 1 თვე ხალხს სალაპარაკო ექნება!
– ფოჩხუები ამბობენ, – ამ ბინაში აღარ შევალთო.
– სად წავლენ? მაგ ბინას არავინ იყიდის.
– ბინის ბრალი არ არის! ბავშვი სადაც წავიდა, ცეცხლი იქაც გაჩნდა.
– ცეცხლი იქაც ფარდას მოეკიდა? რა საინტერესოა…

მადონა ფოჩხუამ კომენტარზე უარი განგვიცხადა. გვითხრა, რომ ჟურნალისტებთან საუბარი არც ოჯახის სხვა წევრებს სურთ. მადონა ფოჩხუას დედას – ქალბატონ რიმა მეგრელიშვილს შინ (სადაც ამჟამად ფოჩხუები საცხოვრებლად გადავიდნენ) მაინც მივაკითხე:

– ჩვენს სახლში არაფერი მომხდარა. შეიძლება, ანთებული სიგარეტის კვალი იყო და ვერ გავაკონტროლეთ. შეშინებული ადამიანის ამბავი, ხომ იცით?

– ბავშვი როგორ არის?
– კარგად.

– რას ამბობს?
– რა უნდა თქვას? ისიც შეშინებულია. ხალხი ათას ჭორ-მართალს ლაპარაკობს.

– დიახ, ამბობენ, – ბავშვი მწვანე “კაცს” ხედავსო…
– რაც უნდათ ის თქვან, ბავშვი კი არა, მეც ისეთი შეშინებული ვარ, რომ სულ დაფეთებული ვიყურები. იმ სახლში (დამწვარ ბინას გულისხმობს – ავტ.) მწვანე, საჰაერო ბუშტი იყო გაბერილი და ბავშვმა უცებ ვერ აღიქვა, რა იყო. რომ ვუთხარით, – ნუ გეშინია, ბურთიაო, მერე დამშვიდდა.

– მწვანე “კაცზე” ბუშტის დანახვამდეც ლაპარაკობდა, თუ – მხოლოდ ამის შემდეგ?
– არა, არაა საჭირო ასეთი ლაპარაკი. ხალხს ისიც უთქვამს, – სახლი ოჯახმა თვითონ დაწვაო.

– მამაო რას გეუბნებათ?
– ილოცეთო, როგორც ყველა მამაო ამბობს. ახლა ექსპერტები მუშაობენ. ჩემთან არც ასტროლოგი მოუყვანიათ, არც – ფიზიკოსი და ქიმიკოსი. ჯერ ყველაფერი უნდა გამოიკვლიონ, შეამოწმონ…

– რომელიმე ოთახი ხანძარს გადაურჩა?
– ის, სადაც ხატები იყო დაბრძანებული.

– ბავშვის ოთახი – არა?
– პირველად ხანძარი ბავშვის ოთახში გაჩნდა.

– ანუ ბავშვის ოთახის გადარჩენასთან დაკავშირებული ინფორმაცია ჭორია?
– ჭორებია!

საუბარში ქალბატონი რიმას მეუღლე ჩაერია:
– ბავშვის ოთახი გადარჩა, ანუ – პირველად ცეცხლი ჩემი შვილიშვილის ოთახში არსებულ კარადას მოედო, მაგრამ ოთახი დაწვას გადაურჩა… პრესაში უამრავ რამეს წერენ: სადღაც გამოუქვეყნებიათ – სახლში მოლა და მღვდელი ერთად იყვნენ ასულები და ლოცულობდნენო. ამის თქმა როგორ შეიძლება?!

– თქვენი აზრით, თქვენი ქალიშვილის ბინაში რა ხდება?
– რაღაც არაბუნებრივია, არ ვიცი…
როგორც მეზობლები ამბობენ, დღეს უკვე პოპულარულმა ბინამ რამდენიმე პატრონი გამოიცვალა. ყველა მათგანს კარგად ახასიათებენ. არც ერთი ოჯახისთვის რაიმე უცნაურობა არ შეუნიშნავთ. ზოგი რუსთავში, ფოჩხუების ოჯახში გაჩენილ ხანძარს რატომღაც, ბინის წინა მეპატრონის თავს დამტყდარ ტრაგედიას უკავშირებს. მოვლენებს შორის კავშირის რა მოგახსენოთ, მაგრამ გადავწყვიტე, გამერკვია – ბინის წინა მეპატრონე ვინ იყო. აღმოჩნდა, რომ 36 წლის ხათუნა თანდილაშვილი იქვე, გზის მეორე მხარეს მდებარე საცხოვრებელ კორპუსში, ოჯახთან ერთად ცხოვრობს…

ხათუნა თანდილაშვილი:
– მაგ ბინაში 27 წელი ვიცხოვრე – ძალიან ტკბილად, ბედნიერად. რაც მაგ ბინასთან დაკავშირებით ბოლო ხანს მესმის, წინათ მსგავსი არაფერი მომხდარა. ამაში მეზობლებიც დაგვემოწმებიან. 7-8 წელია, რაც ის ბინა გავყიდეთ. ვიდრე გავყიდდით, როცა გავთხოვდი, საცხოვრებლად დედამთილ-მამამთილთან გადავედი, იქ კი 2 წელი ჩემი ბიძაშვილები ცხოვრობდნენ (სოფლიდან იყვნენ ჩამოსულები, თბილისში სწავლობდნენ). უცნაური მათაც არაფერი შეუნიშნავთ.

– ბინა რატომ გაყიდეთ?
– ეზოიანი სახლი გვინდოდა და ვიყიდეთ კიდეც. სხვა მიზეზი არ გვქონია.

– მამათქვენის შესახებ რას გვეტყვით?

– ამ თემაზე საუბარი ჩემთვის მძიმეა: 1993 წელი იყო. მამა – გურამ თანდილაშვილი ტრაილერის მძღოლი გახლდათ. “გაიშნიკმა” გააჩერა – წყნეთში თივა მაქვს ასატანიო და ერთ-ერთ შაბათს თავისთან წაიყვანა. როგორც გაირკვა, მანქანა მაღლობზე იდგა, მამა მანქანიდან თივას ეზიდებოდა. ადგილობრივი მცხოვრები ბავშვი კაბინაში ამძვრალა. პატარამ მანქანა სიჩქარეში ჩააგდო და ტრაილერი დაგორდა. მამაჩემი მანქანას შეახტა, ბავშვი გადმოაგდო – გადაარჩინა, თვითონ კი ვეღარ მოასწრო – სახლს დაეჯახა და ადგილზევე დაიღუპა, მაგრამ ჩვენ არ გაგვაგებინეს: “გაიშნიკმა” სხვას გადააბარა, – ოჯახის ახლობლებს შენ უთხარიო, იმ სხვამ – კიდევ სხვას და ა.შ. ისე გამოვიდა, რომ მამაჩემის გვამი I კვირა მორგში უპატრონოდ იყო. წყნეთში მომხდარის შესახებ, მამის თანამშრომლებმა შეიტყვეს. იმ დროისთვის დედა, ბიძა და სხვა ნათესავები მამაჩემს უკვე ეძებდნენ. მე და ჩემი და სოფელში ვიყავით… მამა ძალიან კარგი ადამიანი იყო. არ ვიცი, ისეთი მამაკაცები დღეს კიდევ თუ არსებობენ. მოსიყვარულე, ტკბილი და ბედნიერი ოჯახი გვქონდა.

– იმ ტრაგიკული ამბის მერე, თქვენი ცხოვრება როგორ წარიმართა?
– მატერიალური სიდუხჭირის პერიოდი გვქონდა. ამის გამო, 1997 წელს დედა ამერიკაში გაემგზავრა, 1 წლის შემდეგ – ჩემი დაც. 16 წელია, იქ არიან. ჩემი და ამერიკაში დაოჯახდა. საცხოვრებლად ბებიასთან და მამიდასთან გადავედი. ამერიკაში გამგზავრება მეც მინდოდა, მაგრამ კონსულმა უარი მითხრა. შემდეგ დავოჯახდი. 

– რაც ეს უჩვეულო ამბები მოხდა, ყოფილ ბინაში იყავით?
– არა. თავდაპირველად, ჭორი მეგონა – მომხდარი ამბები არ დავიჯერე. შემდეგ, ძლიერი ხანძარი რომ გაჩნდა, გავედი – ეზოში ბევრი ხალხი იყო… ჩემს ყოფილ ბინაში შეხედვაც არ მინდოდა, რადგან მომხდარი გულთან ახლოს მივიტანე. როცა ჩვენ იქ ვცხოვრობდით, რემონტის გაკეთების საშუალება არ გვქონდა. არადა, კარგი ბინა იყო. ამის გამო, გული სულ მწყდებოდა. როგორც ვიცი, ახალმა მეპატრონეებმა იქაურობა ძალიან კარგად გააკეთეს, მოაწყვეს. მეზობლებიც აქებენ. ძალიან გამიხარდა. სულ მაინტერესებდა, ბინა როგორ გამოიყურებოდა…

– მამათქვენის მიერ გადარჩენილი ბავშვის შესახებ რა იცით?
– არაფერი. ასაკი რომ მომემატა, ამ ამბით მერე დავინტერესდი. ზუსტად არც ვიცი, ის ტრაგიკული შემთხვევა რა ადგილას მოხდა. მაშინ ისეთი სიტუაცია იყო, ვერაფერს გაარკვევდი. მამაჩემის საქმე გამოუძიებლად “ჩაიფარცხა”. ის ადამიანები უნდა დასჯილიყვნენ, ვინც მამა შუა გზაში მიატოვეს და მკვდარზეც კი არ იზრუნეს, რომ ამბავი მისი ოჯახის წევრებამდე მოეტანათ. ის ტრაგედია ყველასთვის შოკი იყო! მამა ძალიან კარგი მძღოლი გახლდათ. ამიტომ ავარიის ალბათობა თავიდანვე გამორიცხეს. შემდეგ, როცა ჩემი ნათესავები ტრაგედიის ადგილას მისულან, გაოცებული მოსახლეობა დახვედრიათ. თურმე, ყველა ამბობდა, რომ მამამ ძალიან ივაჟკაცა… მახსოვს, ერთხელ ჩვენი ნათესავები ტრაგედიის ადგილას მივიდნენ და ცხვარი დაკლეს.